Hoorntrio’s van Brahms en Ligeti - Severin von Eckardstein (piano), Teunis van der Zwart (hoorn), Franziska Hölscher (viool)

Ligeti's Hoorntrio uit 1982 is een van de jongste meesterwerken uit de klassieke canon. Het stuk mag modern zijn, maar Ligeti grijpt op allerlei manieren terug op de klassiekemuziektraditie. De typische jachthoornmotieven aan het begin van het eerste deel vallen direct op. In het tweede deel maakt Ligeti gebruik van elementen uit volksmuziek van over de hele wereld. Het derde deel is een mars die uitmondt in het vierde deel, een intens klaaglied dat eindigt met de laagste tonen van de hoorn.

Wat doet een blues in een klassieke vioolsonate? Ravel was zijn levenslang gefascineerd door muziek van buiten Frankrijk. Dat gold niet alleen voor muziek uit Baskisch Spanje of het Verre Oosten, maar evengoed voor de Amerikaanse jazz. De blues kwam Ravel op het spoor door de band van William Christopher Handy, die in het Parijs van de jaren twintig furore maakte. Ook violiste Helen Jourdan-Morhange, met wie Ravel veel samenwerkte en voor wie hij zijn Tweede Vioolsonate componeerde, was een groot jazz-liefhebber. Aan deze samenloop van omstandigheden dankt deze klassieke vioolsonate zijn ‘Blues’.

Schumanns Adagio und Allegro is een van de eerste stukken die voor de toen net nieuwe ventielhoorn werden gecomponeerd. In dit stuk buit Schumann de mogelijkheden van het instrument volledig uit. Het 'Adagio' bijvoorbeeld bestaat uit één lange melodie. Het daaropvolgende 'Allegro' is een echt bravourestuk. Hoewel Schumann ook een versie voor cello en een versie voor viool componeerde, bleek die voor hoorn zo succesvol dat het Schumann inspireerde tot zijn Konzertstück voor vier hoorns en orkest.

Brahms' Hoorntrio behoort tot zijn meest persoonlijke composities. Het was de eerste muziek die hij componeerde na het overlijden van zijn moeder. Je zou het een instrumentaal requiem kunnen noemen. Direct hierna componeerde Brahms een echt requiem, zijn Ein deutsches Requiem.